Bernardyn – rys historyczny rasy

Bernardyny są psami zaliczających się do grupy psów molosowatych. Psy zaliczane do grupy molosowatych dzielą się na dwie grupy. Typ górski, oraz typ dogowaty. Bernardyny zaliczają się do typu górskiego. Pochodzenie rasy tak naprawdę nie jest do końca znane. Mówi się, że psy te spotkać można było już przynajmniej w XVII wieku. Służyły one wówczas wtedy jako psy do towarzystwa oraz psy, które ciągnęły cięższe ładunki, czy rzeczy. Były bowiem psami również pociągowymi. Stworzonymi przez mnichów szwajcarskich. Nazwa rasy wzięła swój początek od klasztoru kanoników. Klasztor ten był również znanym schroniskiem dla pielgrzymów. Mieścił się on mianowicie na Wielkiej Przełęczy św. Bernarda w górach szwajcarskich. Założycielem tego klasztoru, a zarazem schroniska był św. Bernard z Menthon. Społeczność szwajcarska uznała rasę jako swoją narodową. Istnieją przeróżne teorie, które mają za zadanie wyjaśnienie powstanie rasy. Jedną z nich, również prawdopodobną jest to, że przodkowie bernardynów, mastify o krótkim włosiu zostały sprowadzone przez Rzymian w góry. W związku z klimatem, oraz krzyżówkami z rasami rodzimymi powstały dwie odmiany psów, te lżejsze, oraz cięższe. Do lżejszych zaliczają się wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, a od drugiego typu między innymi bernardyny. Celem stworzenia bernardyna było wyhodowanie psa, który byłby idealnym stróżem, oraz psem o niesamowitej sile. Podobno bernardyny również sprawdzały się świetnie jako ratownicy zasypanych ludzi przez lawiny, czy też znajdowały osoby, które pobłądziły w górach. Były one zaś bardzo cenionymi psami w ratownictwie górskim. Cechowały się niezwykłym zmysłem orientacyjnym. Wyczuwały także, gdy zbliżało się zagrożenie. Aktualnie odchodzi się od bernardynów jako psów działających w ratownictwie górskim. Psami, które zastępują je są mniejsze rasy psów, oraz owczarki niemieckie.

Charakterystyka i właściwości rasy psów Bernardyn

Pochodzenie: Włochy, Szwajcaria

Długość życia: 8-10 lat

Wysokość w kłębie: Samica 65-80cm Samiec 70-90cm

Waga: Samica 60-85kg Samiec 75-90kg

Bernardyny należą do największych, oraz najpotężniejszych psów na świecie. Istnieją dwie odmiany sierści, w których występują bernardyny. Wszystko ze względu na długość futra. Istnieją krótkowłose, oraz długowłose bernardyny. Sierść, w którą odziane są osobniki tej rasy jest bardzo puszysta. Zarówno podszerstek jak i włos okrywowy. Umaszczenia, w których można podziwiać psy tej rasy to: łaciate, przeważa w nim kolor biały z większymi i mniejszymi rudo czerwonymi łatami, umaszczenie płaszczowe, czyli czerwono-rudy płaszcz, który znajduje się na grzbiecie oraz słabiznach. Dozwolone również jest czerwono-rude pręgowanie, kolor brązowy-żółty, a także czarne ubarwienie na tułowiu. Psy należące do tej rasy cechują się niesamowitą inteligencją. Ich usposobienie jest bardzo łagodne. Przyjacielskie psy, które przywiązują się do swoich właścicieli. Wierne i lojalne zwierzęta, które, gdy zagraża jakiekolwiek zagrożenie właścicielom, potrafią stanąć w ich obronie. W kwestii dogadywania się z innymi zwierzętami, nie ma raczej najmniejszego problemu. Tolerują je. Tak duże psy czasem nie zdają sobie sprawy ze swojej siły, dlatego trzeba kontrolować je, gdy bawią się z mniejszymi psami. Co do kontaktów z dziećmi, również są one cierpliwe, ale ostrożności w tym wypadku nigdy za wiele. Dobrze wyszkolone bernardyny są posłuszne. Są to psy, którym energii nie brakuje. W każdym wieku są skore do zabawy tak samo mocno. Bernardyny, gdy mają do czynienia z osobami obcymi przeważnie podchodzą nieufnie. Potrzeba chwili czasu, żeby mogły się do nich przekonać. Spokojne olbrzymy wykorzystywane były często w ratownictwie górskim, co samo przez się oznacza, że są to psy niesamowite.

Ciekawostki

– Istniał bernardyn, który nazywał się Barry. Był to pies, który przeszedł do historii. Przysłużył się znacznie w kwestii ratownictwa górskiego. Uratował on zaś aż czterdzieści osób. Dzięki swojej postawie na medal, jako bohater i ratownik postawiono pomnik na jego cześć.

Przypadłości chorobowe

Z uwagi na to, że bernardyny należą do rasy psów olbrzymich, zmagają się z wieloma chorobami, które dotykają właśnie takich psów. Schorzeniem, które jest często spotykane jest skręt żołądka. Skręt żołądka jest dolegliwością, w której wyniku psy umierają. Inne schorzenia, które występują wskutek ciężaru psa, są schorzenia stawów. Duże psy cierpią z powodu dysplazji stawów. Spotkać można, także choroby dotykające uszu, oraz oczu.

Wskazówki pielęgnacyjne

Intensywność pielęgnacji bernardyna tak naprawdę zależy od tego w jakim typie owłosienia jest dany osobnik. Im dłuższe futro, tym wiadomo, trzeba poświęcić więcej czasu na dbanie o nie. W wypadku krótkiej sierści wystarczy zdecydowanie jak czesanie będzie wykonywane raz w tygodniu. Długa szata zaś potrafi się filcować oraz plątać i w tym wypadku zaleca się, żeby szczotkowanie było regularne, a w trakcie wymiany sierści z młodzieńczej na dorosłą nawet codzienne. Bernardyny mają skłonność do ślinienia się, w tym wypadku można zakładać psu odpowiednio duży śliniak lub ręcznik. Co jakiś czas powinno się kąpać przedstawicieli tej rasy. Trzeba również dbać o higienę uszu, oczu, zębów, pazurów, czy łap. Bernardyny to ogromne zwierzęta, które bywają łakome, dlatego ważne jest to, żeby miały dobrze ustawioną dietę, oraz czas poświęcony na ruch również był wystarczający.